01 February, 2003
پيشاني بلندت
آينه ي پرواز فرشته هاي بلند سايه
که بي چرا از آنسوي تنهائي ي آدم
به جشن کلمات من آمده اند.
سرمه به نگاهت انداز
انگار
پرهاي پرواز موج انداخته
هواي بيتاب را،
فرشته هاي آوازه خوان که آمدند
من
تنها
به چشمه ي سکوت ميهمان شدم
و قطره اي حتي نچکيد.
< ۸۱/۱۱/۱۲ >
|
|