|
26 February, 2005
سه شعر :
1- باور كنيد خانم Ratareni
………………………..
به نقطه هاي اين شعر
و چشم هاي تو
كه گرد
روي همين خطوط
به شب هاي زمستاني
و دستهايت
كه گيلاس ها را چيده اند ديگر
به همين لحظه ها
كه گفته اي خارجي شده اي
و امضاء هاي فرنگي
زيرش مي اندازي !
به كوچكترين فرشته ي خدا – شايد
به هزار و يك دليل ديگر
به هزار و
يك
دليل ديگر،
شايد ....
بمبئي / دهم فوريه
........................................
2-
Some Time... s...
………………………….
بعضي وقت ها
شعر گفتن براي من
بالا تر از تحرك خطوط
بالا تر از انتها
بالا تر از نگاه تو – حتي
بعضي وقت ها
شعر زير و رويم را
مي گويد.
خط مي شوم
راه
راه
نقطه مي شوم
فشارم مي دهد.
بعضي وقت ها
شعر را مي گردانم
كلافه مي شود
روي همين خطوط
بالا مي آورد.
بعضي وقت ها
مثل بعضي وقت هاست
مثل وقت هاي ديگر
بعضي ...
بنگلور/ بيستم فوريه
...........................................
3- حكايت عيسي خان
و بيست و سوم فوريه
..........................
خال هندو
دانه هاي فلفل
رنگ حنا ...
مسافر به انتهاي خطوط رسيد
آسمان از خنده هاي يك ريز
اشك مي ريخت
و تمام گنجشك هاي عالم
به دفتر هاي خاطرات
نك مي زدند.
نگاه آدم
هوا را مي لرزاند – و حوا
به نقطه هاي شعر
مست بود.
خال هندو
دانه هاي فلفل
رنگ حنا ...
دهلي/ بيست و چهارم فوريه
............................
پسوند اهورائي:
چرخ بر هم زنم ار
غير ِ مرادم گردد.
من،
نه آنم
كه زبوني كشم از
چرخ ِ فلك !
..........................
پسوند بي ربط:
آورده اند كه ملا ي نصرالدين نام شهره ي آفاق و ايام مردم ستيز و جوان گريز – آفاق را در نورديده به يك نگاه – آدينه روزي ديگر از برِ شهر ِ بي نشان قصه ، دل تنگ و گرفته از يار و ديار و رفيق و غير و نارفيق و آه و نال هاي غريب، بار برگفتي و به آسمان ديگر رو كردي به انتظار شادماني
القصه – دو روزي از خوشي ملا نگذشته بود كه راويان اخ بار خبر به بال كبوتر زدند كه : اي ملا ! چه نشسته اي كه مردم ديار از نا ملايمات زمانه به اشك و آه مي گذرانند و روزي نيست كه خبر هاي طاق و جفت ِ آن چناني بر نخيزد مر مردم ِ بي چاره ي نالان شهر قصه را- آه و اندوه مردم يك ور – آوار و برف زمستاني دگر ور ، مجالس ماتم از حد برون و تو بيرون از شهر به قصه ي ديگر به شادي اندرون و ما به چشم حسادت آه حوالت اگر بر نتابي مر دوستان وا مانده ي شهر قصه را كه از دوريت بي تاب و تو نباشي كسي نيست تا سخن هاي درشت و نابسود حوالت دهند آن دوستان از دور به انتظار ..
القصه – ملا بشد و به خود آمد كه : اي ملا ! تو ديگر چه ملائي شده اي مر اين زمانه را كه دوستان به اندرون و تو به شادي بيرون كه روا مباشد دل بريدن از دوستان گرمابه و گلستان حتي اگر به دل نا خوشي و قهر به بزم از ما بهتران – مخلص كلوم ، ملا آن چنان بر سر دو راهي ماند مر اين ماتم و شادي و جشن كامراني و مجلس سوگ را كه ندانست بايد دل بر كند و سرور دل پيش گيرد خانه ي همسايه را يا به خانه آيد و دامن غم در بر گيرد ..!؟
القصه – آورده اند كه ملا از آنجايي كه بسيار ملا بودندي تمام راه در فكر فرو كرده بود انديشه را كه چه كند با اين غم خانگي و شادي همسايه كه بشايد اين برنامه ريزي را و ختم كلام ان كه ملا انديشيد – لب ديوار بر آمد – لنگ بگشود و پائي در اين خانه، پاي ديگر در خانه ي شاد همسايه به شادي و غم همسرود و به همزمان چنين بخوانيد :
صل الا محمد – ايشالا مباركش باد
القصه – راويان اخ بار و حافظان الفاظ آورده ا ند كه ملا پس از اين چاره كه شادي را بجست و ياد دوستان ماتم زده را فرو مگذاشت آنچنان لنگش باز بماند كه فردا روزي كه به شهر قصه باز آمد به دلداري ياران و به هزار زحمت دست بشست از ديار از ما بهتران ، مفتشان شهر قصه تمام دفتر و ديوان ملا گرو گرفتندي به اتهام باز بودن لِنگ و لَنگ بودن پا هاي ملا و به همين مناسبت !!! تمام انگشتهاي ملا را در رنگهايي فرو كردند و به كاغذهايي زدند تا بعد از اين مقال، هر چه دلشان خواهد بنويسند بالاي آثار انگشتان مبارك ملا
و القصه – ملا كه بسيار ملا بود نترسيد – خنديد و ايدون نگاشت :
عزيز جان ! جانت بي بلا – انگشتان به چه كار آيدشان ؟ خيال كن تحفه ي هند ! باشد حوالت دوستان !
83/12/8
|
|
|
|
