|
04 April, 2005
با بهره ي روز شمار
.......................................
كيسه ي خليفه سوراخ است
و بخشش از تمام بزرگان عالم
ماه به خواب كوچه مي آمد
عابران ِ هميشه
به روزمرگي لب ها مبتلا
و كودكان نابالغ
سپرده هاي خود را
به قلب من مي انداختند.
راه ،
باز نبود و جاده
از ترس ناتواني كفش ها
كوتاه مي آمد.
مسافران ِ ندانم كار
در سوراخ هاي كيسه ي خليفه
و من
براي صرفه جويي بزرگان
و مهرباني چشم هاي قرمز
مادر ِ اين خرج ِ بي حساب شدم.
قلب را دو نيم كردم.
نيمي براي كودكان نابالغ
مابقي
به ازاي هشتاد و چهار ِ منهاي پنجاه
و در كمال شرمندگي ، باد
كه روز مبادا
مباد
84/1/15
...............................
پسوند اهورائي:
حديث عشق
زحافظ شنو – نه از واعظ
اگر چه صنعت بسيار
در عبارت كرد.
...........................
پسوند بي ربط:
....................
ملانصرالدين از كوچه اي مي گذشت. اهالي به استقابل وي نه روز و نه دي به خواب و بيداري و او به راه اندر – دست به خورجين وصله مي كشيد و باز كه مي آورد چشم جماعت به دست او شده بود.
القصه خود ِ اين قصه كه مي شنويد حكايتي شده است كه ملا گفت : الا ملايا! ببين و برگذر و در گذر همچنان جماعت ِ بي تاب به حركت دستهاي ملا در كيسه معلق و قافل از اينكه ملا از روي عادت دست به كيسه برد و باز كه آورد يكي در ميان مي گفت از هر يكي ، يكي خالي است و از اين ميان كاتبي برخواست كه : اي ملا !!!! باز اين چه بساطي است كه راه انداخته اي مر بيچارگان اين شهر قصه را ! آخر مگر تو كار و زندگي نداري ؟
بله ! آورده اند ملا – از آنجائي كه بسيار ملا بود انديشيد . دستي بر ريش بلند بر كشيد و ايدون نگاشت :
دوستان عزيز ! كار دارم
اما زندگي را چه عرض شود !؟
وآورده اند كه خلق الله ، از شنيدن اين حرف ملا سر به بيابان گذاشتند مر تفكري براي روز ديگر و حكايتي ديگر ....
|
|
|
|
