17 November, 2006
هر دوازده ساعت يك عدد
................................
مادر به خوانش مثنوي اميدوار است
و گل هاي رازقي را
ميان خواب هاي من مي پراكند
و شمع هاي بيشماري را
كنار آينه ام كاشته است.
پدر به عاقبت من مشكوك است
و خيال مي كند علت ِمن
دلهره اي است كه خود را
روي پلك هايم بالا آورده است
و شب زنده داري هم بهانه اي است
تا عاقبت، دنيا
سنگ هاي بزرگش را
كه اسم دو بخشي من به رويشان حك شده
به چرخ درآورد.
و گاهي از زير چشم هايش
به يك دنده بودنم حسادت مي كند.
من،
از كتاب هاي شعر بالا مي روم
و تمام دل خوشي ام اين است
كه واژه هاي دوشيزه را
ميان خطوط خوابانده ام.
خوب كه نگاه كني
به سادگي شعرهايم است:
امروز هوا كمي آفتابي است
من روي يك ميز چوبي
كاغذ هايم را پخش كرده ام
و آدم ها از پشت شيشه عبور مي كنند.
25/8/85
.........................................
با سر ِ زلف تو
مجموع پريشاني ِ خود
كو مجالي كه سراسر
همه تقرير كنم !؟
|
|
