|
12 April, 2007
ال – سي – دي
و خنده هاي مشكوك مردمي
كه دهانشان بوي پوست خيار مي دهد.
..............................................
كنار خواب هايم ،
با چشم هاي باز –
شكل تمام ابرهاي اين ناحيه
باراني – دل گير – خيس
به هم بافته، با قطره ها ... خطوط
نگاه مي كني ...
بگذار حالا كه بعد از ظهر بهار است
ومن به واسطه ي اين شعر
دست هايم را به آسمان كشيده ام
به زبان هر جايي مردم
براي تو بنويسم :
ميان ميم هاي من
جيم خفيفي خواب تو را ديده است – و من
موجودات زيادي را مي شناسم
كه از ميان ابروهاشان
قافيه هاي نفس گيربه راه من
رديف مي شوند
و تمام ساعت هاشان
به كوك من افتاده اند.
من كنار شعري نشسته ام
و آدم ها از ميان انگشت هايم عبور مي كنند
به اهم ابرو مي اندازند
دهانشان بوي پوست خيار مي دهد.
به هم نگاه مي كنند و شيرهاي سكه هاشان را
به هوا مي اندازند ... مي خندند
و پوست هاي سبز خيار
از ميان دنداهاشان بيرون مي زند.
حالا ساعت پنج است
صدايت به گوش هايم مشكوك است.
ميان ميم هاي من ،
جيم آرامي خواب تو را ديده است
و شعر هاي من
ميان حروف ربط
از انحناي دوم يك علامت سئوال
بارور شده اند.
22/فروردين/86
................................
حاسد چگونه نكته تواند بر آن گرفت !؟
|
|
|
|
