|
01 May, 2007
حكايت آن پرنده كه موهاي بلندش ميان سيم ها پيچيد
و از شنيدن شعرهاي امروزي كوك شده بود و عاقبت
ندانست ميان واژه هاي دوشيزه به خواب رود يا براي كف زدن
حاضرين محترم كلاه از سر بردارد و حكايت آن مرد كه از شعرهايش
ريسماني انداخته بود كه جرات را براي مخاطب خاص تفسير كند و مابقي حكايات ....
...............................................................
HA, INSPERABILE…" "
با كاروان مي شديم
و آفتاب بر فراز بود.
خيمه ها بر افراشته بودند
و اوراق مي سوزاندند.
به فكر اندر شدم
جامه بر تن پوشانم
مر اين خلق نا سپاس را...
No. La MORTE""
- بي شمار حادثه بايد
مردي دست هايش را
ميان نقطه ها مي كاشت
و واژه هاي دوشيزه
از انتهاي افاعيل زاده شدند
"IL PADRE ADORATO"
به سيستان برشديم
و عاقبت حكايت مستور.
ميان بازار مرد نصراني دختركي را
به گيسوان بافته اشارت داد
و كاروان از اُشتران جَماز آبستن،
من به خواب بودم و نار سرخي
ميان دستار دانه شد.
و دخترك نصراني
غزل هاي عاشقانه را بارور بود.
NON HO COLPA""
- انارهاي دانه دانه
يكي ترش
يكي شيرين
يكي بود.
دست هايم را به راه تو انداختم
و چهار شنبه هايم رنگ گرفت.
"ELLA MI FU RAPITA…"
قاصدي راوانه ي بلادي شد
و فرسنگ ها نا شمار
حكيم به اشارت، دارينوش را
ميان آب راه سر ريز كرد
و اُشتران آبستن
زير سايه ي نخل ها به خواب بودند.
"AH! MES AMIS"
- غبار نيست
راه
ماه
حتي گوشه ي چشمي هم
گوشه ي چشمي حتي
حتي
" ANNINA! DONDE VIENI?..."
روزي به طلب نان به بازار بوديم
و دكه ها از سكه انباشته،
مردان دستار بر سر مي كردند
و از ميان غرفه هاشان
به تحفه عاريتي مي جستند
و كارون ِ ُحله ي سيستانيان
از كنار باديه برمي شد.
غلام سياه را بانگ بر دادم:
به دُكان ارباب اندر مي باش
به دُكان اندر مي باش
به دُكان مي باش
"QESTA O QUELLA PER PARI SONO"
- به استثناي اين شعر
روزهاي زيادي گشته اند.
من به ميان راه رسيده ام
و آدم هاي زيادي
از ميان انگشت هايم عبور كرده اند.
حالا براي روزهاي مانده
غزل هايي را شناخته ام كه كافي است
نگاه كني،
بايد نگاه كني!
بايد به حادثه ي شعر نگاه كني...
"ECCO RIDENTE IL CIELO"
سفر بسيار بود
و خامان هزار هزار.
ماه از نيمه جلوس كرد
و بانگ جرس بر آسمان.
نقره به ديگدان لبريز مي بود
يكي بهاي لب نان مي داد
و ديگري بسان اسپند بر آتش مي بود.
طايفه اي بر راه آمد
و دختري با موي هاي بلند
نواي كرشمه مي كشيد
وشيخ كنار حوض كاشي
اوزان را به آب مي داد.
NESSUN DORMA""
- به شعر
به نقطه هاي بي شمار،
به دست هاي من كه ميان دكمه ها
صداي تو را شناخته اند
و از سفر خاطراتي را
براي حروف رديف مي كنند.
به من كه با شعر
نقطه هاي بي شماري را
ميان چشم هاي تو كاشته ام.
"II TROVATORE"
باز مي آمديم
و راه به پايان مي بود.
اوراق از افاعيل آكنده
كه كودكي بانگ بر زد مر اين خلق را
هجره تهي بايد!
مردي ميان بَر مي كشيد
و گيسوان مشكي دختر، به رشك مي نواختند.
دلهره ي راه نمي بايد.
بيش تر كه قبا بر كشيد
به راه مي بايد شدن!
به راه مي باش و گرمابه و گلستان رها مي كن
كه بي شمار پس ِ هر هراس شاد باشي است.
"LA FLEUR QUE TU M`AVAIS JETEE"
- اتفاق نيست
چيزي نيست،
هيچ چيزي – هيچ
هيچ!
به شعر نگاه كن.
به آينه و آب نگاه كن.
به نقطه هاي اين شعر
كه بوي تمشك هاي وحشي مي دهند.
به حادثه ي انگشت هايم.
به شعر نگاه كن.
11/اردي بهشت/86
........................
دين و دل را همه در بازم و توفير كنم.
|
|
|
|
