|
22 July, 2007
ممفيس در سال ها ي بعد از فراعنه
.........................................
" براي سيمين دانشور و عالمي كه د ر ُكما دارد"
1-
به سبك شاعران ام روز
كلمات را به سوي تو
پر .... ت ... ا... ب... مي كنم.
يكي به در مي خورد،
يكي به چشم هايت
و نوشته هايم
ميان شيشه هاي شكسته پخش مي شوند.
2-
به: تمام روزنامه هاي صبح
لطفن متن اديبانه اي
در تجليل از مرگ اينجانب بنويسيد
مي خواهم كمي به حالت ُكما بروم.
3-
به خدا گفتم!
گفت: به خودش بگو
به خودش گفتم: گفت بگو به خدا
گفتم: به خدا گفتم گفت به خودش بگو
خداگفت... من گفتم... تو گفتي... او گفت ...
بعد .. شب از راه رسيد. تابستان تمام شد
و همه با هم به خواب رفتيم.
4-
شعر تازه اي نوشتم.
گفتي: فراموش كن !
ما آدم هاي كلاسيكي هستيم.
برايت موسيقي باخ گذاشتم.
گفتي: آ....خ! سرم رفت!
5-
مرداد سرنوشت عجيبي دارد.
تهران چنارهاي سبزي...
مخاطب محترم!
تابستان از راه رسيد .
و پسر بچه هاي بازيگوش
بعد از خوردن ساعت دهي هاشان
پاي تك تك چنارها
ايستادند و ش ا ش ي د ن د ند.
6-
مادر به خواندن مثنوي معتاد است.
من به سبك پست مدرن
پشت كارت بنزين نوشته ام:
شرمنده ام ...راه تو كمي دور است.
تازه، ام روز هم تيم ايران
قرار است گل هاي ديگري بكارد.
7-
ام روز سي و يك تيرماه است.
شليل هاي آب دار به بازار آمده اند.
من كتاب هايم را پهن كرده ام
و قرار است روي تماشمان بالا بياورم.
بايد فكري به حال اين مردم كرد.
به تر است تا دير نشده است.
خودم را به وزارت ارشاد معرفي كنم.
8-
ما سي و شش نفر بوديم.
دخترها شعر مي خواندند و حالا
ته بچه هاشان را پاك مي كنند.
پسر ها بازي مي كردند و فحش مي دادند.
ايضن، هنوز هم همان كارها را مي كنند.
9-
تقصر خودت بود.
آنقدر به پايين خم شدي
تا شاعران ام روز
طره گيسوانت را گرفتند
و به آسمان هفتم آمدند.
10-
سيب غبغبت را چيدم!
انداختم جلوي گنجشك ها
حالا شده اي دختر ام روزي
فقط نمي دانم چرا هنوز
به زبان َدري حرف مي زني!؟
11-
سياست مداران عالم!
با سلام و دعاي خير
به استحضار مي رساند:
جهان سوم شدن ِ ما
تقصير خودمان نيست.
حافظ ، سمرقند و بخارا را داد
و تجار محترم
خال هندو وارد كردند.
لطفن هر چه سريعتر
كميته بررسي تشكيل دهيد.
12-
ثانيه ها طلا بود.
ما آدم هاي متمدني بوديم.
و مي خواستيم جهان را با شعرهايمان
نو كنيم.
حالا همه ي شعر ها نو شده اند.
و مدال طلاي قوي ترين مرد جهان
به اسم ما ثبت شده است.
13-
شش ساله بودم.
اسم بقال محله ماشاالله بود.
و روي با زوهاي بزرگش
عكس رستم كشيده بود.
حالا،
بقالي شده است سوپر ماركت.
اسم پيرمرد هنوز ماشاالله است.
ولي رستم ِ روي بازوهايش مفنگي شده است.
14-
شتر هاي اعراب به ايران آمدند.
باديه ها ا زنخل پر شدند.
آقاي شهردار!
به خاطر چنارهاي تهران هم كه شده است
سمند هايمان را صادر كنيد.
15-
به علت تغيير شغل
تعدادي شعر نو و مستعمل
به نسل هاي بعدي واگذار مي شوند.
از علاقمندان دعوت مي گردد
ساعت هاي از كوك افتاده را
به نشاني ما پست كنند.
16-
انرژي هسته اي و مشكلات حمل نقل
خبر آلودگي هواي تهران را
تحت الشعاع خود قرار داده است.
بااين حال، تمام هنر من اين است كه
شعرهايي به زبان سعدي شيرازي نوشته ام
و كنار آب ركن آباد را
از جوي هاي تهران بيش تر مي شناسم.
17-
قار ... قار .. قار
اين جا شهر كلاغ ها است.
مسافران محترم!
لطفن به كوك سازهاي خود دست نزنيد.
18-
اردشير دراز دستم!
انگشت هايم را مي كشم.
اگر راست مي گويي
روي آن ها راه برو
و ساز خودت را بزن،
دنيا را چه ديده اي؟
هستي از يك نقطه آغاز شد.
پرسپكتيو زاده ي توهم است.
19-
خودت را به خواب نزن!
زندگي يك داستان بلند است.
فردا از راه مي رسد
بيدار مي شوي
و قصه ي تازه اي برايمان مي گويي...
20-
اين جا جزيره ي سر گرداني است!
آدم ها سر گردانند و تمام عمر،
چيزهايي مي نويسند
و در انتظار قايقي
بطري ها را به آب مي اندازند.
31/ تير/86
......................
پسوند اهورايي:
زاهد! از كوچه ي رندان
به سلامت بگذر
تا خرابت نكند، صحبت بد نامي چند.
|
|
|
|
