30 November, 2007
به من چه !؟
..............
تقصير من نيست
اگر كلاغ هاي حياط ما
طور ديگري مي نويسند : قار
مثل آن روزها
كه از ميان چنارهاي نياوران
پاييز را زير پاهايت سبز مي كردي
و دواير چشم هايت
هميشه ي خدا از كلاغ ها
و خبرهايي كه مي آوردند
مي شكست.
تقصير من نيست
اگر از سال هفتاد و نهم
هزار و سيصد و چهل و هشت چهارشنبه
چم – خم – خميازه – خواب
و ام روز ديگر
طرح بليط هاي سينماي عصر جديد
شبيه سجلد مادر بزرگ نيست .
دندان هاي نيش تو
از زير فلز ها بيرون آمده اند.
به هم چسبيده اند.
چشم ها تيك تيك مي كنند.
و تو از آن روزي كه ابروهايت سربالا رفتند
پايين نيامدي ... تا نقطه ها
ميان چشم عابران كاشته شدند – و عاقبت
زير يكي از آن ها ناپديد شدي...
نه!
بالا بلند!
تقصير من نيست كه گم شده اي
و بادبادك ها را
ميان دواير چشم هايت رها كرده ام.
5/آذر/86
.......................
پسوند اهورايي:
گفت: آن زمان
كه مشتري و مه قران كنند.
|
|
