مهــــم نیست
که سال های ســـــال
غزل های عاشـــــقانه
میان افاعیل عروضی گرفتار شده اند.
قافیه از ردیف آبستن است
و تنــــــافر حروف
از چشم های تو می بارد.



مهم نیســـــت که چشم هایت
از صفای قلب آب می خورند
یا قلب ات،
از صفای آب – چِشم !

این
غــــروب ِ یک سه شنبه است.
پاییـــز ِ میان شیارِ ثانیـــه ها
دکمه هایش را
باز
کرده است – ومن
بیش تر از آن که فکر کنی
به تنهایی اندیشمندم.




30 – مهر- 87


....................

پسوند اهورایی:


تا خرابت نکند
صحبت بد نامی چند


.......................

پسوند بی ربط:


عرض شود حرف هایی شد با دوستان که باز به این نتیجه ی بی حاصل رسیدیم که ما – مردم باستانی 6000 ساله ی غیور و همیشه در صحنه، بیش تر از هر ملت دیگری مرد حرف زدن هستیم خصوص در مورد هنر و ادبیات که البته به قول طرف در این کشور همه ادیب و شاعر هستند و چه و چه ها .....
لطفن بفرمایید چند نفر از شما، دوستانی را دیده اید که با چهار خط نوشتن و ننوشتن و چهار کتاب نخوانده وخوانده خود را ملک الشعرا نمی دانند؟ خود بزرگ بینی و خود کوچک بینی بعضی از جماعت حیرت آور است!
چند نفر از شما دوستان، دیده اید آدم هایی را که به چهار کلاس رفته و نرفته در حرف و رفتار و گفت آرشان! برای کل هستی می خواهند نسخه ی سلامتی به قول یک نفر بپیچند؟ چند نفر را دیده اید که برای پروار کردن آن خود ِ بزرگ بینشان به خلق الله از گوشه ی چشم نگاه می اندازند و خدا نکند آدم با تجربه و کار کرده ای به هر حال بخواهد با این دوستان از در رفاقت و حرف و گفت و گو ویا شوخ طبعی دوستانه بر آید و آن وقت است که آن خود کوچک بینی و حقارتشان گُل می کند که: عجب! تو را با من چه کار!؟ و بعد به این نتیجه می رسند طرف هم آدم چندان حرفه ای ( به قول آنها بزرگی ) نیست برای این که خود را از دسترس پنهان نکرده است و دارد با من می نشیند می خواند و می خندد و غیرو...
منظور مستقیم من آن درد بی درمان نخبه گرایی است که در بین قدما ، نئو قدما! ما و بعدی های ما هر روز به شکل و شمایل عجیبی رخ می نماید و اصل آن به بیراه دارد می رود دیگر...
چند نفر از شما دوستان دیده اید آدم هایی را که بزرگ شدن خود را در بی احترامی بی جهت و پریدن به این و آن و خود بزرگ بینی احمقانه دیده اند ؟ به عنوان مثال کم ندیده ام آدم هایی را با کشیدن چهار تا تابلو- خوب یا بد – خود را کمال الملک ... اگر مدرن باشد پیکاسو، دالی ! چاگال ... رنوار... و غیرو می بینند! وشعارشان این است که این هنر است- من هنرمندم بروید کنار ( به قول یکی ) که من آمده ام! تا آن جایی که همه می دانید من آخر هنریت هستم و مثلن به من نگویید آب می خوری یا نه! در همین سفر اخیر در ولایت غربت! دوستان نوجوان و تازه جوانی را دیدم که تازه سر از تخم مدرک تحصیل در آورده اند و احتمالن ذوق و هنری هم دارند اما بزرگ ترین افتخارشان این است که با دوستان هم دانشگاهی دور هم می نشستند ( یعنی در قدیم ها حالا از آن هم حرفه ای تر شده اند ) و دسته جمعی به قول خودشان به شاملو می....... دند . بیچاره شاملو و غیرو ِ این کشور 6000 هزار ساله ی باستانی - بیچاره کشوری که نسل نو پای تحصیل کرده ی اپلای کرده ی دکترا بخوان و فلانش هنرش در ...... به بزرگان است!
بیچاره کشوری که هنرمندش یا به هر حال هنر دوست و هنر جویش فقط بلد است حرف بزند و بنشیند و ب ...... ند!
باقی باشد برای زمان به تر