|
04 April, 2009
سيـن نـون گـاف
.....................
1-
لطفن مراقب باشيد!
رستــــــم ِ زال
كنار همين حروف پايش سُريد
و سرش به سنگ ِ خلا خورد.
2-
اسم تو را كه مي نويسم
سنگ روي سنگ بند مي شود.
حالا اگر راست مي گويي
به عاقبت اين حروف
بند كن
3-
نِــــسِـن دووررما!
ميان سنگ و حرف
دست هاي فراواني
چشم هاي مخاطب را
هدف رفته اند.
4-
سنگين تر از مشكي
چشم هاي سفيدت را
به آينه دوخته ام.
5-
شعـــــــر
قانون بازتاب است.
باور نمي كنيد!؟
تنها بايد بگوئيد: عيـــن
6-
يك روز هم
ميان بازي ،
بال هاي سنجاقك
گرفتار شدند
و كودكي هايم
توپ باران
7-
و در غروب الفاظ
غزل هاي عاشقانه
هفت سنگ !
8-
اين يك سنگ سياه است
و عناصر داستاني
ميان دواير
چرخ
چرخ
9-
انگشت هايم را به آسمان كشيده ام
من، به شعرهاي كوتاه
احرام بسته ام.
با اين حال
دست هايم به تن هايي
صدا از ندا در نمي آيد.
10-
دست هايمان را حلقه
ميان حروف الف با – مي كنيم.
تا شب تار و
ماه چهاردهم
11-
عين ِ طعم تولد
خرمالويي است.
زمان مي گذرد و
دست فراموشي – همه چيز را بلند مي كند.
12-
از در و ديوار مي بارد.
با تمام اين تفاصيل
بيا و پشت انگشت هايم سنگر بگير
13-
ساعت ها مي چرخند
و غزل هاي عاشقانه بي كار مي شوند.
تنها كودكان مي توانند دور زمان را بزنند.
14-
و سحر گاهان
قصيده اي نفس گير
كه كهن سرايان ِ زيادي را
به خود در گير كرده بود.
به انگشت هاي شاعري پست مدرن
سنگسار گرديد.
15-
سال صحيح و سالم تحول گرديد
و شاعران ساده دل
ميان هفت سين هاشان
قصيده هاي نفس گير سنگ مي كنند.
16-
عشق، سنگ است.
انسان كامل بودن
پاي ِ لنگ !؟
17-
دنيا به الفاظ محتاج است
و قافيه هاي سنگين
پاي شعرهاي مرا لنگ كرده است.
18-
رستـــــم
با اوزان مثنوي
سنگ چيني ساخته است
و از ميان شاهنــــــــامه
نامه هاي فدايت شوم
پست مي كند.
19-
خانه ي دوست؟
كبوتر بال هايش را تكانيد
و نامه ها را به خانه خود سرانيد.
20-
خواستم بنويسم : سنگ
خواب عصر حجر را ديدم
و سرفه ام گرفت.
21-
به فكر كه مي روم
دنيا به شيوه ي رسم الخط فارسي
قر و غميش مي آيد.
و غزل ها ي عاشقانه
جوانه مي زنند.
22-
يك بار هم
باران بهـــاري
سنگ ريزه هاي زيادي را
از چشم هايت سرازير كرد.
23-
وقتي كه مي پرسي چه كار مي كني
شك مي كنم كه بگويم
شعرهايم هفت ماهه شده اند.
24-
كلاويه ها !
كلاويه هاي عاشق پيشه !
شعرهاي من پر كاه است
و سنگ هاي ترازو
زير بار مسئوليت
لنگ شده اند.
25-
من و اين همه كاغذ!
سنگر بان و نقطه هاي شين
26-
زندگي شعر است.
رسم زندگي شعارهاي عوامانه ...
سنگ ِ تمام گذاشته ام
صبوري كن تا خرداد و
جعبه هاي چاك دار ...
27-
آه !!!
زرافه ها !
زرافه هاي بالا بلند
خواب مرا به آسمان ها برده اند
نوروز – سبزه – سير
مستفعلن - مفاعلن – فع
28-
" الا يا ايهالساقي ! "
سنگ تو را به سينه مي زنم
و خواب هايم – ارغواني مي شوند.
29-
سنگ صبور
آينه اي است كه شباهنگام
ميان حروف اين شعر به خواب مي رود.
30-
باران عيد
خاطرات را با خود مي برد
و شكوفه هاي بهاري
به رنگ و بوي گل ِ سنگ
مشكوك شده اند.
31-
به شعرهاي اين دفتر
سنگ حراج كوبانيده ام.
به دليل
نياز ِ مــــــالي
اتنشن !
32-
و هفت شبانه و هفت روز
نقطه هاي شعر
بمانند كنجد هاي سنگك
دنيا را پراكنده اند.
33-
بعض ها – مانند حافظ
سنگ صبور را از رو مي برند
و اجرت خويش دريافت مي نمايند.
به جهت تحمل شاخ هاي نبات.
34-
ستاره و ماه و خورشيد
و نقطه هاي بي شمار آسمان
به گرد ِ تو مي چرخند.
و آدم ها دواير را
تنگ تر مي كنند.
35-
انگشت هايت را به كار بگير
نان هاي سنگك
روي همين سنگ ريزه ها
" نان " مي شوند.
36-
به عنوان مثال
ميكل آنجلو – سنگ داود را كه مي تراشيد
اسم كوچك تو را زير لب مي جويد
و حافظ شيرازي
افاعيل عروضي را- كه
37-
گاهي هم
شعــــــــــــــــر
حال آدم را به هم مي ريزد.
پرندگان ِ ابابيل !
به اوزان عروضي گوشه ي چشمي – لطفن !
38-
آدم و حوا
براي اين روزهاي بهــــاري
سنگ ِ تمام گذاشته اند.
باور اگر نمي كنيد:
سُك سُك !
39-
قبل از يك خواب طولاني
شعري برايش خواندند
و هنگام برخواستن
سرش را از زير لحد كناركشيد.
40-
انسان‌ِ پارينه سنگي
سنگ ها را پارو كشيده است
و به آسمان هفتم
ابرو مي اندازد.
41-
ميان شعرهايم سنگ مينداز!
خداوند در همان هفت روز اول
آسمان ها و زمين را آفريد
و به جهت ِ گرفتاري
چند ميليارد سال بعد
مرا به كمك تو فرمان داد.
42-
سنگ زيرين ِ آسيا
از خنده ريسه رفته است
با اين حال
خدا را چه ديده ايد !؟
مــــرد است و
قــــــــول اش !
5/ فروردين / 1388
...........................
پسوند اهورايي :
هــــــزار دشمنم ار مي كنند – قصد هلاك
گَـــَرَم تـــو دوستي – از دشمنان ندارم باك
|
|
|
|
