|
22 July, 2010
يـــــــــاكشــــا !؟
............................
به جان عزير مصر
اين راه دور و – من
در ازدحام اين برادران
تكمه هاي پيراهن را
كيپ!
ماندن يا رفتن؟
اعداد را در دسته هاي دو رقمي
كنار هم چيده ام
و تمام تقسيم هايم به نسبت است.
راستي!
نسبت من با شما
برادران ِ بي شمار چيست!؟
ميان ماه و چاه
تناسبي است
و من
با طناب پوسيده ي تو
از استوانه تا دواير چشم هايت
لب ِ چاه را چشيده ام.
و دست هايم را
ميان سيب هاي سرخ – كه مي بُرم
انگشت هايت را، در موهايم فر مي دهي
پيچاپيچ
پچ پچ
پوچ
مثل تمام جوان هاي ام روزي
مشت كرده اي
گل را ميام انگشت ها
و از انحناي چشم هايت
آب مي دهي...
- پيدايش كن!
من از بازي هاي – خالي
كه گوشه ي لب مي گذارند
و مداد هاي كنته
حساسيت فصلي گرفته ام.
- پيدايش كن!
من ميان حوصله ي حروف
حاصل ضرب ها را
شتم مي كنم:
پوچ
پچپچه
پيچاپوچان !
اك نون
برادران ِ بي شمار
هر كدام خط خود را مي روند.
من
از روي خطوط كنار لب هايت
شكسته ي نستعليق
سيا مشق مي كنم.
و تو
به خط خود
كه روي خط ام
افتاد.
اف
ت ا
د.
- صداي مرا مي شنويد!؟
بله!
صداي شما مي آيد.
پيران، پيراهن بو
مست ...
برادران بي شمار
دست گرگ ها را از پشت
و دكمه هاي پيراهن را – كيپ مي كنند.
و ما
درانحناي اين چاه
با خط شكسته ي نستعليق
از روي تقويم جلالي
به نسبت اين برادران بي شمار
كه حدودن
ده هزار و نهصد و پنجاه روز است
دكمه را كيپ مي كنند
و خط هاي خود را گسترش مي دهند
انديشمنديم.
راستي!
شما هم صداي ما را مي شنويد !!؟
راستي !؟ شما هم انديشمنديـــد !!؟
30/4/89
* شعر در سال 85 نوشته شده است. باز نويسي كرده ام.
....................
پسوند اهورايي:
نكند فهم، چه باك !؟
|
|
|
|
