.....................

1-

خور

خورررر

خورررررر

ش‌ي‌د

انسان عصر مفرغ

پلك‌هايش را روي هم مي‌گذارد

و به خطوط طلا

در كمال حيرت نگاه مي‌اندازد.

2-

چشم‌هايتان را مي‌بنديد

و گل‌هايي كه بر نگاهتان

پرت....اب كرده‌ام

ميان خارها پخش مي‌شوند.

3-

با اين حال

قلم‌هايمان را

به بند‌ها مي‌آويزيم.

4-

مردان كوه‌بازو

گسل‌ها را نگاه مي‌كنند

و دم نمي‌آرند.

5-

نقطه‌ها بر زمين پراكنده‌شدند

زمين در حال گرديدن

و مشت‌هاي ما در آسمان

مثنوي‌مي‌بافد.

6-

چكش‌هايمان را

بر زمين مي‌گذاريم

و ميخ‌ها

سرشكسته‌مي‌شوند.

7-

نام تو را بر زبان مي‌آورم

ح‌ر‌و‌ف

با نيم فاصله تلفظ مي‌شوند

8-

به دلالت آوايي‌حروف

حرف مي‌زنم

چك / چك/ چك

9-

قافيه از چشم هايت مي‌بارد

تنافر حروف عقيم مي‌ماند.

10-

عطــــــــار

هفت شهر عشق را - آمد

ونام تو را به گنجشك‌ها

فوت كرد.

11-

دو هوا

آسمان اين بام را

طاق نصرت بسته‌اند

و گوسفند‌هاي بي‌شماري

در خيابان‌هاي اين شهر

قرباني مي‌شوند.

12-

سخت‌افزارهايمان را

به سختي بر مي‌افرازيم

و دود چراغ‌هايمان را

به آسمان‌ها

فوت مي‌كنيم.

13-

مفهوم غزل را

ميان حروف پارسي

به دام انداخته‌ايم

و براي حفظ نام خليج‌هايمان

محتاج امضاء شده‌ايم.

14-

خون‌ها به رنگ كوير شده

و ميش‌هاي نر

تالآب گاو‌خوني را

هاشور كشيدند.

15-

پشت ميز‌هاي شام

دنيا را تغيير مي‌دهيم

و به تماميت ملكي يك‌ديگر

ابرو مي‌پرانيم.

16-

ميان داد و فرياد

ياد‌هاي بي‌شماري

از خاطراتمان – فراموش

و دفترهايمان

هميشه‌ي خدا

قاب – خواب – خراب

17-

به همين سادگي‌است كه مي‌نويسم:

به بالا بر به انگشت‌هايت

بر به چشم‌هاي بالا مژه بر گردان‌ات

19-

سعدي ميان بلاغت و اوزان

حروف را سوهن مي‌كشد.

و گلستان از بوستان بارور‌است.

20-

وخيام

ميان خنده‌ي يك خ

قيام كرده‌است

و حق كسب و پيشه

از خوشه‌ي پروين مي‌خواهد.

21-

ما مردم مدرني هستيم.

باور اگر نداريد:

شهر را مثل خانه‌ي خود تميز نگه مي داريم

و سنگ‌هاي بيابان را

براي گربه‌هاي آواره

به سينه‌هامان مي‌كوبيم.

22-

به عنوان مثال

از سوختن جنگل‌ها دل‌هايمان

تاريك مي‌شود.

كتاب‌هاي شاعران را

روشن مي‌كنيم.

و چوب كبريت‌ها را

به يك‌ديگر نشان مي دهيم!

23-

ميان حادثه و حدث

قاف‌هاي بلند الف

يقين دارند.

24-

سي‌مرغ را

در ظروف يك‌بار مصرف

صرف مي كنيم

و به تاريخ انقضاء روي محصول

وسواس فراوان داريم.

25-

برچشم بد لعنت!

به جبران پايين آمدن تيراژ كتاب‌ها

برد موشك هايمان را بالا برده‌ايم.

23-

ميان اطوار يك عين

دل‌هاي بسياري شره كرده‌اند.

مستفعلن – مفاعن – َفع

24-

ترجمان تمام عالم را

به پاي تو مي‌ريزم:

الف

25-

ماه ميان لب‌هايت گم شد

و چشم‌هايم

جــــزر – َمــــــــــــــــد

26-

به علت تاريخ،

درختان سر سبز

سرهايشان را بر داشتند

و ريشه‌ها را پنهان كردند.

27-

بر آسمان نگاه انداختي:

شــــور شد،

عالم به ســـــــــــرورشد.

28-

به شعرهاي كوتاه اعتماد،

و به مثنوي‌هاي هزاره‌ي دوم

افتخـــارمي‌كنيم.

29-

ميان غار نشسته‌اي

و به ديگران كه سيصد سال تمام

خود را به خواب زده‌اند

با كمال تعجب نگاه مي‌اندازي!

30-

ميان باد‌هاي موسمي

در شش جهت ارابه‌ مي‌رانيم

و گوش‌ماهي ها

گوش‌هايشان را به دريا چسبانده‌اند.

30/تير/90

......................

پسوند اهـورايي:

كه سر به كوي و بيابان

تو – داده‌اي

ما را